„Liczę na to, że nie będę bezczynna w niebie.
Pragnieniem moim jest pracować dalej dla Kościoła i dla dusz, o to proszę Boga, i jestem pewna, ze mnie wysłucha”.
Człowiek jako wolny i rozumny stał się koroną widzialnego, materialnego stworzenia – ożywionego i nie ożywionego. Z woli Bożej miał panować nad światem, rządzić nim i przekształcać go, doskonalić zgodnie z planem Bożym. Bóg podzielił się z człowiekiem swoją władzą nad stworzeniem. I znowu jest to znak wielkości człowieka, podobieństwa do Boga, ale i ryzyko możliwości złego wykorzystania władzy nad stworzeniem.
Współczesny człowiek nie jest przygotowany do czekania i oczekiwania. Dotyka nas wszystkich wszechobecny pośpiech i oczekiwanie efektów naszej pracy tu i teraz. Nie potrafimy, nie chcemy i chyba już nie czujemy potrzeby zatrzymania się, aby ofiarować sobie cenny czas refleksji, a temu właśnie ma służyć Adwent - zadumie, medytacji i sensownemu czekaniu. Tak poleca nam Kościół.
Bóg oczekuje od nas czujności serca. Podjęcie nieprzyjemnej pracy, systematyczna nauka, uczciwość na egzaminach, kontrola myśli i spojrzeń w trakcie przeglądania internetu, punktualne chodzenie spać, nieprzesiadywanie po nocach - wszystko może być okrzykiem miłości ku Jezusowi. Każdą minutę możemy zamienić w coś nadprzyrodzonego.
„Weselcie się nadzieją” – ten cytat z Listu św. Pawła do Rzymian wybrał papież Franciszek jako tytuł, a zarazem temat orędzia na 38. Światowy Dzień Młodzieży, który w najbliższą niedzielę 26 listopada będzie obchodzony w Kościołach lokalnych. Ojciec Święty zachęca w nim do „do wyboru stylu życia opartego na nadziei”.
Światowy Dzień Ubogich w Kościele katolickim obchodzony jest w XXXIII Niedzielę Zwykłą. Został ustanowiony w listopadzie 2016 roku przez papieża Franciszka w Liście Apostolskim Misericordia et Misera, napisanym na zakończenie Nadzwyczajnego Jubileuszowego Roku Miłosierdzia. VII Światowy Dzień Ubogich odbędzie się pod hasłem: “Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka”.
„Polskość to w gruncie rzeczy wielość i pluralizm, a nie ciasnota i zamknięcie” - napisał św. Jan Paweł II w książce „Pamięć i tożsamość”. Kościół aprobuje patriotyzm, traktując go jako jedną z ważnych cnót społecznych, natomiast jest krytyczny wobec nacjonalizmu. „Miłość do własnej ojczyzny nigdy nie może być usprawiedliwieniem dla pogardy, agresji oraz przemocy” - napisali polscy biskupi w liście pt. „Chrześcijański kształt patriotyzmu”.
Papież Jan Paweł II podczas audiencji dla wiernych z Białorusi w 1998 roku mówił: „Wolności nie można tylko posiadać, ale trzeba ją stale zdobywać, tworzyć. Może ona być użyta dobrze lub źle, na służbę dobra prawdziwego lub pozornego”. Doskonale wiedział, o czym mówi – urodził się w 1920 roku i należał do pierwszego pokolenia Polaków urodzonych w wolnej Polsce.
Spiżowy głos dzwonu przerwał krystaliczną ciszę. Anioł Pański. Ludwik oderwał wzrok od skał roziskrzonych tęczą barw i skierował spojrzenie na niebo. Zdawało mu się, że jeszcze nigdy nie był tak blisko Boga, którego szukał, jak teraz. I znowu cisza przerywana od czasu do czasu przyniesionym przez powiew wiatru łoskotem wodospadu. Ręce Ludwika spoczęły na sznurze od dzwonka przy bramie.
Rozważanie tekstu biblijnego i kontemplacja służą Teresie jako trampolina do tego, by całkowicie oddać się Jezusowi. Karmelitanka z Lisieux nie poprzestaje na czystej medytacji, lecz za każdym razem czyni akt bezgranicznego daru z siebie. Wie, że celem modlitwy, jak i całego życia, jest niczego nie odmówić Jezusowi. Pragnie kochać Go do szaleństwa; tak, jak nie był jeszcze kochany.
Minione wybory parlamentarne i nadchodzące listopadowe Święto Niepodległości niejako narzucają temat rozważań o naszej ziemskiej Ojczyźnie. Kapłan nie jest powołany do wygłaszania własnych poglądów politycznych, ale – jeśli przychodzi taki czas i duchowa potrzeba – powinien próbować sam zrozumieć w świetle słowa Bożego i naświetlić wiernym duchowy sens znaków czasu, które przychodzą.
