• Flaga Ukrainy

Życie konsekrowane

„Pracujmy razem dla zbawienia dusz, mamy tylko nasze życie – jeden dzień – by je ratować.
Następnym dniem będzie wieczność”.

św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Ewangelicznych podstaw życia konsekrowanego, czyli poświęconego Bogu, należy szukać w szczególnej relacji, jaką Jezus miał ze swoimi uczniami. W czasie swego ziemskiego życia Jezus bowiem, wybrał niektórych uczniów i zaprosił ich do bliskiej przyjaźni z Nim. Uczniowie pociągnięci słowem Pana Jezusa, zostawili wszystko i poszli za Nim, aby Mu towarzyszyć, przyjąć styl Jego życia a potem głosić Ewangelię. Życie konsekrowane zatem, jest głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana. Jest ono darem Boga Ojca udzielonym Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. W ciągu wieków nigdy nie zabrakło ludzi, którzy – idąc posłusznie za wezwaniem Ojca i poruszeniami Ducha Świętego – wybrali tę drogę specjalnego naśladowania Chrystusa, aby oddać się Jemu niepodzielnym sercem. Dzięki ślubowaniu rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa poświęcili swe życie na służbę Bogu i braciom, przyczyniając się w ten sposób do szerzenia Królestwa Bożego na ziemi.

Powołanie do życia konsekrowanego jest wyłącznie inicjatywą Boga, który oczekuje od wybranych wielkodusznej odpowiedzi. Człowiek jest zdolny do takiej odpowiedzi, jedynie na mocy specjalnego wezwania i szczególnego daru Ducha Świętego. To Duch Święty sprawia, że młodzi ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi. To On formuje dusze powołanych, wspomaga w wypełnianiu ślubów zakonnych i podjęciu misji konkretnego Zgromadzenia. Należy zaznaczyć, że konsekracja zakonna, która sięga swymi korzeniami głęboko w konsekrację chrztu św., jest bezcennym darem Boga. Jest to wielka łaska udzielona, nie tylko osobie powołanej, ale także całemu Kościołowi i światu. Święta Teresa z Avila wyraziła tę prawdę retorycznym pytaniem: „Cóż by było ze światem, gdyby zabrakło w nim dusz życiu zakonnemu poświęconych?”.

W życiu osób konsekrowanych najistotniejszym zadaniem jest rozwijanie głębokiej i radosnej komunii z Jezusem oraz nieustanne ożywianie więzi z Maryją.

Im bardziej upodobnimy się do Chrystusa, tym bardziej uczynimy Go obecnym i działającym w świecie dla zbawienia ludzi. Świat potrzebuje dziś radosnych świadków Bożej miłości, wiernych swemu powołaniu i misji, którzy dają świadectwo o Chrystusie swoim życiem, czynami i słowami.

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus – nasza Patronka, często wyrażała Bogu wielkie pragnienie swego serca: „kochać Cię i starać się, by Cię kochano”. To dążenie Teresy wyróżnia i charakteryzuje także nasze powołanie. Jako osoby Bogu poświęcone, wdzięczne za dar powołania, dążymy do tego, by podobnie jak nasza Patronka, być miłością w sercu Kościoła, naszej Matki.

s. Teresa Kalska

„Radość należenia do Chrystusa na zawsze jest owocem Ducha Świętego,
nie dającym się z niczym porównać. 
Już jej zakosztowa­liście.
Ożywieni tą radością, którą wam Chrystus zachowa nawet i w czasie próby,
umiejcie z ufnością spoglądać w przyszłość.

W tej mierze, w jakiej radość ta promieniuje z waszych wspólnot,
jest ona dla wszystkich świadectwem,
że stan, który wybraliście, po­maga wam przez potrójne wyrzeczenie zawarte w waszej profesji zakonnej
do jak najpełniejszego rozwoju waszego życia w Chrystu­sie.

Młodzi, patrząc na was i na wasze życie, zdołają lepiej zrozu­mieć wezwanie,
którego Jezus nigdy nie przestaje kierować do nich tak, by mogli je usłyszeć

Sobór wam to przypomina: „Niech jednak osoby zakonne pamiętają, że przykład ich własnego życia
jest najlepszym zaleceniem instytutu i zachętą do obrania życia zakonnego” (DZ 24).

(Evangelica Testificatio, 55)