Patronka Zgromadzenia

Patronką Zgromadzenia jest św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Teresa Martin urodziła się 2 stycznia 1873 r. w Alençon, we Francji w rodzinie Ludwika i Zelii Martin. W rodzinie tej przyszło na świat dziewięcioro dzieci, z których czworo zmarło we wczesnym dzieciństwie. Pięć córek poświęciło swe życie Bogu w zakonie – cztery w Karmelu i jedna u Sióstr Wizytek. Ojciec był zegarmistrzem. Matka prowadziła pracownię koronkarską. Rodzice św. Teresy starali się łączyć pracę z modlitwą. Codziennie o godzinie w pół do szóstej rano uczestniczyli we Mszy św. Często przyjmowali Komunię Świętą. Swoim przykładem uczyli dzieci kochać nade wszystko Boga. Z dziećmi wspólnie modlili się. Wieczorami czytali Pismo Święte, żywoty świętych i historię Francji. Ufność w Bogu i całkowite zdanie się na Niego były cnotami Rodziny Martin. Teresa o rodzicach wypowiedziała znamienne słowa: „Pan Bóg dał mi rodziców bardziej godnych nieba niż ziemi”. Tak też się stało. Kanonizacji Rodziców dokonał Papież Franciszek 18 października 2015 r.

Żywe i radosne usposobienie małej Teresy w dzieciństwie zostało naznaczone wieloma bolesnymi doświadczeniami. Gdy miała niespełna pięć lat, umarła jej mama. Wtedy przeżyła szok uczuciowy i trwała w swoistej żałobie około 10 lat: „zamknęłam się w sobie, stałam się nadwrażliwa”. Wyrażało się to najczęściej w płaczu. Pan Martin został z pięcioma córkami. Przeniósł się do Lisieux, aby bliskość rodziny zmarłej żony wspomagała go w wychowywaniu córek. Po śmierci matki szczególnie najmłodsza Terenia potrzebowała troski i bliskości ojca. Nad jej edukacją czuwały starsze siostry: Paulina i Maria, które w niedługim czasie wstąpiły do Karmelu w Lisieux. Teresa już wówczas odczuwała pragnienie pójścia w ich ślady. Wstąpienie starszej siostry do Karmelu sprawiło, że Teresa została doświadczona ciężką chorobą somatyczną, trudną do wyjaśnienia przez lekarzy. Dnia 13 maja 1883 roku została cudownie uzdrowiona przez uśmiech Matki Bożej Zwycięskiej ze statuetki. Do Pierwszej Komunii Świętej przystąpiła 8 maja 1884 roku. Jak sama wyznała: „(…) był to pierwszy pocałunek Jezusa w mojej duszy”. Kolejnego cudu doznała w noc Bożego Narodzenia 1886 roku: „Otrzymałam łaskę gruntownej zmiany serca, otrzymałam ponownie duchową moc, którą straciłam w wieku czterech i pół roku, kiedy umarła mi moja mama”. Po otrzymaniu tej łaski nastąpił okres rozwoju fizycznego, intelektualnego i duchowego Teresy.

Przyczyną największych udręk w ostatnich miesiącach jej życia, były wewnętrzne ciemności. Przeżywając „noc wiary”, czerpała siły z bezgranicznej ufności w miłosierną miłość Bożą, okazując ją w „rzeczach małych”. W ciszy Karmelu odkryła apostolską wartość najmniejszych uczynków ofiarowanych Bogu z miłością. Uświadomiła sobie, że jej misja nie skończy się wraz ze śmiercią: „Czuję, że teraz zacznie się moje posłannictwo, posłannictwo pociągania dusz do miłowania Boga tak, jak ja Go miłuję, wskazywania im mojej małej drogi”.

s. Teresa Kalska