„Teraz pojmuję, że doskonała miłość bliźniego polega na tym, by znosić błędy innych,
nie dziwić się wcale ich słabościom, budować się nawet najdrobniejszymi aktami cnót, które u nich spostrzegamy.
Przede wszystkim jednak zrozumiałam, że miłość bliźniego nie powinna pozostawać zamknięta w głębi serca”.
Nikt nie podąża do nieba samotną drogą. Bóg pragnie zbawić nas nie pojedynczo, ale we wspólnocie. Stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, stworzył go do komunii. Stwórca, który objawił się jako Miłość Miłosierna, powołał człowieka do głębokiej więzi z sobą i do komunii międzyosobowej.
Apostołowie i uczniowie doświadczyli nowego życia poprzez żywą wspólnotę z Jezusem. Po Zmartwychwstaniu Chrystusa wspólnota chrześcijańska nabrała innego wymiaru. Wspólnota uczniów stała się Kościołem, czyli Mistycznym Ciałem Jezusa. Pierwsi chrześcijanie trwając we wspólnocie braterskiej, łamali chleb i modlili się. Trwali w jedności a jednocześnie byli otwarci na innych.
Kościół, jako jeden organizm skupia w sobie różnorodne wspólnoty, które tworzą mistyczną całość: parafie, ruchy i stowarzyszenia, wspólnoty liturgiczne i formacyjne. Przez wieki szczególną częścią organicznej wspólnoty całego Kościoła były i są wspólnoty zakonne.
Wspólnota zakonna, choć składa się ze słabych i grzesznych ludzi, to jednak ma wymiar nadprzyrodzony. Jest ona darem Bożym, tajemnicą zakorzenioną w samym sercu Trójcy Świętej. Trójca Święta jest wspólnotą osób, w której dokonuje się wieczna wymiana miłości. Wspólnota zakonna zatem jest nie tylko dziełem ludzkim, lecz przede wszystkim darem Ducha Świętego. Wspólnota zakonna, jako prawdziwa rodzina zgromadzona w imię Pana, bierze początek z miłości Bożej rozlanej w sercach przez Ducha Świętego. Jest tajemnicą, którą należy kontemplować oraz przyjmować z wdzięcznym sercem i w jasnej perspektywie wiary.
Wspólnota terezjańska oparta na fundamencie łaski powołania i konsekracji zakonnej, żyje duchowością małej drogi św. Teresy od Dzieciątka Jezus i charyzmatem przekazanym przez Założyciela Sługę Bożego biskupa Adolfa Piotra Szelążka.
Specyficznym rysem terezjańskiej wspólnoty jest życie w duchu dziecięcego powierzenia się Bogu oraz dawanie świadectwa miłości.
Konstytucje Zgromadzenia podają dwie cechy, które są wpisane w charyzmat i mają być znakiem szczególnym naszego życia wspólnotowego Są to: prostota i radość.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus wszystko postawiła na miłość, dlatego jej życie stawało się coraz bardziej proste. Za jej przykładem, nasze wspólnoty dążą do ewangelicznej prostoty przez ciągłe ukierunkowanie na Boga, a w Nim na miłość bliźniego.
Drugim wyznacznikiem naszego wspólnotowego życia ma być radość. Nie chodzi tutaj o towarzyszące różnym sytuacjom uczucie, lecz o radość chrześcijańską, która jest darem i owocem Ducha Świętego. Taka radość wypływa z wiary w Bożą Opatrzność. Wzorem dla naszych wspólnot jest Patronka – św. Teresa od Dzieciątka Jezus, której radość wypływała z zawierzenia Bogu swego życia, zawierzenia totalnego, którego nie osłabiały nawet jej upadki.
Warunkiem włączenia do wspólnoty zakonnej jest łaska szczególnego powołania. Siostry na mocy złożonych ślubów: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, tworzą jedną rodzinę i prowadzą życie wspólne. Dążą razem do świętości idąc małą drogą św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Życie wspólnotowe niesie ze sobą chwile radosne jak i trudne, które przyjęte w duchu zawierzenia woli Bożej, umacniają jedność. Ważnym aspektem terezjańskiego życia wspólnotowego jest gotowość do ofiary i codzienna wierność w małych rzeczach. Fundamentalnym czynnikiem budującym jedność wspólnoty jest modlitwa. Siostry każdego dnia poświęcają wiele czasu na indywidualne i wspólnotowe przebywanie z Bogiem. Szczytem modlitwy, źródłem życia duchowego i sercem wspólnoty jest Eucharystia.
Łaska konsekracji zakonnej przeżywana i rozwijana na płaszczyźnie wiary pomaga siostrom, pomimo różnicy wieku i charakteru, tworzyć jedną wspólnotę dzieci Bożych.
s. Bogumiła Ptasińska