Modlitwa
„Modlitwa i ofiara stanowią całą moją siłę, one są tą niewidzialną bronią,
którą dał mi Jezus, one – często tego doświadczyłam – o wiele lepiej niż słowa potrafią wzruszyć dusze”.
Źródłem siły i gorliwości w pełnieniu misji Zgromadzenia Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus jest codzienna wspólnotowa i indywidualna modlitwa. Wzorem modlitwy jest nasza Patronka. Pozostawiła ona cenne wskazówki, czym jest modlitwa: „wzniesieniem serca, prostym wejrzeniem ku niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości, zarówno w cierpieniu, jak i w radości. Jest to coś wielkiego, nadprzyrodzonego, co rozszerza mą duszę i jednoczy mnie z Jezusem”. Modlitwa to prosty dialog dziecka, które czuje się kochane przez miłującego Ojca. Rozmawia z Nim o wszystkim, co przeżywa, w niewyszukanych słowach, ale z głębi serca. Św. Teresa nie odwoływała się do znanych modlitw: „Nie śmiem zadawać sobie trudu, by szukać w książkach pięknych modlitw, to dla mnie przykre, jest ich tak dużo. Postępuję jak dziecko nie umiejące czytać, mówię Dobremu Bogu to, co chcę powiedzieć, nie budując pięknych zdań, a On mnie zawsze rozumie”.
Nasza przewodniczka duchowa uczy także modlitwy w milczeniu, która nie wymaga słów, lecz miłości, jest prostym trwaniem przy Jezusie. Wierzyła mocno, że „Gość w tabernakulum wszystko rozumie, nawet milczenie duszy dziecięcej, przepełnionej wdzięcznością”. Mówiła: „Jezus płonie miłością do nas… Wpatruj się w Jego Oblicze… Tam zobaczysz, jak nas miłuje”.
Święta twierdziła: „Jakże więc wielka jest potęga modlitwy”. Trwając na modlitwie, doświadczamy ojcowskiej miłości. Uczymy się kochać ludzi i rozpalać ich serca Bożą miłością. Wówczas praca apostolska staje się dla nas źródłem radości i Bożego błogosławieństwa.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus przypomina, że w życiu zakonnym modlitwa jest zawsze na pierwszym miejscu, a później działanie. „Niech się zastanowią ci, których pożera gorączka działalności i którzy myślą świat wypełnić swym przepowiadaniem i dziełami zewnętrznymi, że o wiele [więcej] pożytku przynieśliby Kościołowi i o wiele milsi byliby Bogu, gdyby połowę tego czasu poświęcili na modlitwę i przestawanie z Bogiem”.
Za przykładem św. Teresy szukamy wzoru dla swego życia w Ewangelii: „Zaledwie skieruję spojrzenie na Ewangelię świętą, natychmiast oddycham wonią Jezusa i wiem, w którą biec stronę”. To przede wszystkim z Ewangelii uczynić mamy najdroższy skarb naszego życia.
Nasza Patronka pozostawiła również przesłania dotyczące apostolstwa modlitwy i cierpienia: „Pozostańmy zjednoczeni modlitwą i cierpieniem. Pracujmy razem dla zbawienia dusz (…). Ofiarujmy całym sercem cierpienia nasze Jezusowi, by zbawiać dusze, biedne dusze”.
s. Teresa Kalska
Modlitwa w charyzmacie terezjańskim wskazuje na:
1. Dawanie świadectwa miłości Bożej;
2. Pielęgnowanie ducha modlitwy, uważając ją za swój główny obowiązek;
3. Umiłowanie modlitwy myślnej jako przyjacielska relacja z Bogiem, naszym Ojcem;
4. Czerpanie duchowego pokarmu z Pisma Świętego, dzieł Ojców Kościoła i pisarzy ascetycznych;
5. Czytanie i rozważanie świętej Ewangelii;
6. Poświęcenie każdego dnia odpowiedniej ilości czasu na osobistą modlitwę;
7. Pamięć modlitewną o siostrach, krewnych, dobrodziejach Zgromadzenia, żyjących i zmarłych;
8. Modlitwa w intencji kapłanów oddających się pracy apostolskiej;
9. Pozyskiwaniem dusz dla Chrystusa poprzez wytrwałą i ofiarną modlitwę.
Praktyka modlitwy w życiu Terezjanki według Konstytucji Zgromadzenia:
1. Wspólnotowa modlitwa Liturgią Godzin;
2. Codzienne uczestnictwo w Eucharystii jako centrum życia duchowego;
3. Wspólnotowe odmawianie modlitwy Anioł Pański rano i wieczorem, w południe indywidualnie;
4. Modlitwa różańcowa: w sobotę odmawiana wspólnotowo, a w pozostałe dni indywidualnie;
5. Modlitwa wspólnotowa z modlitewnika zakonnego według tradycji Zgromadzenia;
6. W każdy czwartek modlitwa za kapłanów całego świata oraz tych, z których posługi korzystamy;
7. Codzienna modlitwa o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne.
Modlitwa stanowi całą moją siłę...
