• Flaga Ukrainy

„Liczę na to, że nie będę bezczynna w niebie.
Pragnieniem moim jest pracować dalej dla Kościoła i dla dusz, o to proszę Boga, i jestem pewna, ze mnie wysłucha”.

św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Dzień Życia Kontemplacyjnego

W święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, 21 listopada, obchodzimy w Kościele Światowy Dzień Życia Kontemplacyjnego. „Jest to stosowna okazja – powiedział Papież Franciszek – aby dziękować Panu za dar tak wielu osób, które w klasztorach i eremach poświęcają się Bogu w modlitwie i ciszy wypełnionej pracą”.

Tego dnia cały Kościół modli się za siostry, które podjęły życie w zakonach klauzurowych. Dziękują Bogu za dar powołania zakonnego, odnawiają śluby zakonne i proszą o nowe zastępy dusz. Jest to również okazja do pomocy materialnej siostrom klauzurowym, które często utrzymują się z pracy własnych rąk.

Nazwa kontemplacja wywodzi się (łac.) contemplatio – przypatrywanie się, rozważanie. Jest to rodzaj modlitwy wewnętrznej, mający wiele wymiarów. Czasem kontemplację utożsamia się z medytacją chrześcijańską. Według św. Teresy z Avila kontemplacja jest doświadczaniem wzajemnej obecności, “byciem sam na sam z Bogiem, który nas kocha”.

Św. Jan Paweł II napisał, że życie klauzurowe, to jedna z form życia zakonnego, „poprzez którą Kościół ukazuje światu przewagę kontemplacji nad działaniem, tego, co wieczne nad tym, co czasowe” oraz „Wasze oddanie się Bogu, przeżywanie całego swojego życia jako swoistego dyżuru modlitwy i ascezy, ukazuje i wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego. Jest to wielka łaska dla tego, kto ją otrzymuje, wielka łaska dla Kościoła, bo kontemplacja i umartwienie osób konsekrowanych jest szczególną siłą i gwarantem skuteczności jego apostolstwa”.

Życie w klasztorze klauzurowym, to dar całkowitego oddania się Bogu i trwania przy Nim w modlitwie i ciszy wypełnionej pracą.

Zadaniem klauzury jest formacja duszy i uczynienie z niej miejsca ciszy i samotności, w którym Bóg będzie mógł przemawiać. Klauzura, oddzielenie od świata, jest konkretnym znakiem poświęcenia się Bogu i należenia wyłącznie do Niego. Nie mniej życie ukryte nie zamyka się samo w sobie, ani nie odwraca serca od innych ludzi. Przeciwnie, otwiera i poszerza serce na dar nieustannej modlitwy wszędzie tam, gdzie Kościół tego potrzebuje.

s. Dawida Prusińska CST

Podziel się: