Środą Popielcową (symbolicznym posypaniem głów popiołem) rozpoczynamy Wielki Post, okres 40 dni przygotowania paschalnego. Wierni, przez znak pokuty wyznają swoją grzeszność, oraz gotowość wewnętrznego nawrócenia, aby z oczyszczonym sercem i duszą celebrować największe tajemnice naszego zbawienia.
Liturgia tego okresu będzie nam nieustannie przypominać o nawróceniu i zmianie życia, rozpoczynaniu od nowa. Dlatego orędzie Wielkiego Postu pełne jest radości i nadziei, chociaż jest to orędzie pokuty i umartwienia.
Okres Wielkiego Postu to specjalny czas na praktyki o charakterze pokutnym. Kościół zaleca nam abyśmy poprzez modlitwę, post i jałmużnę, czynione w “ukryciu”, doświadczyli przemiany serca, nawrócenia wyrażającego się w naszym postępowaniu. Dlatego pragnienie poprawy powinno przejawiać się w naszym sposobie życia, relacjach, pracy, nauce, itp. Trzy zadania podaje nam Jezus, jako busolę na ten czas.
Coś dla Boga – modlitwa: może dłuższa, osobista, szczera, bez pośpiechu.
Coś dla siebie – post: usunięcie tego co mnie ogranicza, zniewala, wiąże i szkodzi.
Coś dla innych – jałmużna: ofiarowana pomoc, poświęcony czas, podarowany uśmiech, konkretny czyn.
Jeśli choć w części udałoby nam się zrealizować, to co nam Jezus poleca, to po czterdziestu dniach doświadczymy wewnętrznej przemiany i nawrócenia serca.
Zatem: “Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia”, Wielki Post rozpoczęty, a wraz z nim czas przemiany i nadziei.
Módlmy się za siebie nawzajem: rodzice za dzieci, dzieci za rodziców, małżonkowie za siebie, parafia za swego proboszcza, kapłani za swoich parafian, parafianie za duszpasterzy, abyśmy wspólnie podejmując czas wewnętrznej pracy, doświadczyli głębokiej przemiany serca, “a w Jego ranach jest nasze zdrowie”.
s. Dawida Prusińska CST
