Św. Teresa zachwycała się nad postawą Maryi z Nazaretu, która wydawała się zatrwożona dziwną tajemnicą wcielenia Syna Bożego, ale jednocześnie była otwarta na pełnienie woli Bożej. Maryja nie rozumiała w całej pełni przesłania Archanioła, ale ufała Bogu i zawierzyła swoje życie Temu, który jest miłością.
Z Polakami Maryja jest od zarania państwowości i narodowych narodzin dla Chrystusa, to jest od Chrztu Polski w 966 r., który po czasy związał kraj nad Wisłą z Jej Synem i Jego namiestnikiem na Stolicy Piotrowej w Rzymie. Do tego wydarzenia nawiąże Papież-Polak na Jasnej Górze w 1983 r.: „(…) poprzez Chrzest, u początku naszych dziejów, Jezus Chrystus został zaproszony do Ojczyzny, jakby do polskiej Kany.
Św. Teresa zrozumiała, że w obliczu wszystkich cierpień, których doświadczyła, Maryja była zawsze blisko niej, dlatego jej serce wypełnione było wdzięcznością i miłością do Najświętszej Maryi Panny. Św. Teresa ufała Matce Zbawiciela, ponieważ wiedziała, że Maryja zawsze przyjdzie Jej z pomocą i obdarzy łaską duchowej pociechy, ilekroć będzie potrzebowała wsparcia Matki Dobrej Rady.
Wielkość i majestat Matki Bożej nie wzbudzają w niej lęku. Przeciwnie, św. Teresa czuje się przy Maryi swobodnie i bezpiecznie. Wynika to z bliskiej, czułej relacji pomiędzy nimi. Św. Teresa odkryła bardzo ważną prawdę! Zrozumiała, że jest dzieckiem Maryi. Może z ufnością powierzyć Jej swoje życie.
